میگن پشت سر مسافر آب بریزی برمیگرده

                                          اشک که از اب زلالتره چرا مسافر من برنمیگرده؟

♥ من به آمار زمین مشکوکم ♥

♥ اگر این سطح پر از آدم هاست ♥

♥ پس چرا این همه دلها تنهاست ♥

♥ بیخودی می گویند هیچکس تنها نیست ♥

♥ چه کسی تنها نیست همه از هم دورند ... ♥

♥ همه در جمع ولی تنهایند ♥

♥ من که در تردیدم تو چطور؟ ♥ 

من که میدانم..
به کودکی هم اگر بر گردم..
تو همان
شیشه ی شیر گمشده ام میشوی

خواستم چشم هایش را از پشت بگیرم….

دیدم طاقت اسم هایی که میگوید را ندارم…

اصلا به روی خودم هم نمی آورم
که نیستی
هر روز صبح
شماره ات را می‌ گیرم
…..

چرا می گویند… ها… علامت جمع است،
در حالی که… تن را… با… ها جمع میکنی …
خودت می مانی و خودت…

فصل دو نفره ها تموم شد…
حالا نوبت ماست…
نوبت ماست که دستامونو بذاریم تو جیبمون و رو جدول خیابونا راه بریم!

زیبا سلام،یک شب دیگر بدون تو 
                                  پر میشود تمامی دفتر بدون تو

پر میشود تمامی قلبم ز بی کسی 
                                  همراه بغض این دم آخر بدون تو

بانو بیا که بی تو تمام دلم غم است 
                                    یعنی شکسته است سراسر بدون تو

دارد تمام پیکره ام زخم میخورد 
                                 دارد سپید میشود این سر بدون تو

یکبار دیگر از تو نوشتم برای تو 
                                  یکبار دیگر از شب آخر بدون تو 

باد خواهد برد عشقی را که من دارم به تو
                                  بعد از این یک عمر بی مهری بدهکارم به تو

تو همیشه در پی آزار من بودی ولی 
                              من دلم راضی نشد یک لحظه آزارم به تو

راست می گویم ولی حرف مرا باور مکن
                                 این که ممکن نیست دل را باز بسپارم به تو

خوب می دانم برای من کسی مثل تو نیست
                            خوب می دانم که روزی باز ناچارم به تو

می روم شاید دلت روزی گرفتارم شود
                               می روم .... اما گرفتارم ... گرفتارم به تو 

                  حس دستان تـو عالی است،حــقیـقـت دارد
                                                 با تو هر ثانیه ، سالی است،حقیـقت دارد

                  آه اگــر راه بــه روی دل مــن بــــاز کـنـی
                                                  گرچه او تازه نهالی است... حقیقت دارد

                  من عروس غمم و عمر عزیزم همه شب
                                                 غرق دامـاد خـــیالـــی است،حـقـیقت دارد

                  بـی هوای نــفســت،زمـزمـه های دل مـن
                                                 آتش رو بــه زوالـی اسـت،حـقـیـقـت دارد

                 غـم عــشق تو دلــم را بـخــدا ســوزانــده
                                                حاصل اش اشک زلالی است،حقیقت دارد

                  من و دلتـنــگی و تنهایی و بی همنـفسی . . .
                                                جـای چـشمان تـو خـالی است،حقیقت دارد 

حالم بد است مثل زمانی که نیستی
دردا که تو همیشه همانی که نیستی
وقتی که مانده‌ای نگرانی که مانده‌ای
وقتی که نیستی نگرانی که نیستی
عاشق که می‌شوی نگران خودت نباش
عشق آنچه هستی است نه آنی که نیستی
باعشق هر کجا بروی حی و حاضری
دربند این خیال نمانی که نیستی
تاچند من غزل بنویسم که هستی و
تو با دلی گرفته بخوانی که نیستی
من بی‌تو در غریت‌ترین شهر عالمم
بی‌من تو در کجای جهانی که نیستی ؟ 

گویـــی بــه دستان خدا ایمان ندارد
شهری که در تقویم خود باران ندارد
باران تن خیس تو،باران چشم هایت
باران کــه باشد زندگـــی پایان ندارد
هر روز دیدار تو باشد روز عید اس
فطر و غدیـــر و مبعث و قربان ندارد
با من مدارا کن کــه این سرباز تنهـــا
در سنگرش جز بوسه ای پنهان ندارد
انگشت هایم لای موهایت اسیرند
گاهـــی رهایــــی لذت زندان ندارد
دیدار تو خوب است،چون خواب دم صبح
خوابـــی کـــه آغازش تویـــی پایان ندارد
امشب تنت مثل دهی برفی ست،گاهی
بی بـــــرف بازی زندگـــــی امکان ندارد... 

کوک کن ساعت خویش!  

اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر
                             دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
          

 کوک کن ساعتِ خویش !
            که مـؤذّن ، شبِ پیـش
                             دسته گل داده به آب 
و در آغوش سحر رفته به خواب ...


   کوک کن ساعتِ خویش !
                 شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
                    دیر برمی خیزند



کوک کن ساعتِ خویش ! 
                      که سحر گاه کسی
          بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّامی نیست
                        که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی


کوک کن ساعتِ خویش !

رفتگر مُرده و این کوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

               کوک کن ساعتِ خویش !
ماکیان ها همه مستِ خوابند
                شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند


کوک کن ساعتِ خویش !
              که در این شهر ، دگر مستی نیست
                          که تو وقتِ سحر ، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی


کوک کن ساعتِ خویش ! 
                 اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،
و در این شهر سحرخیزی نیست 

بر من چه رفته است پس از ضربه تبر
احساس می کنم که خودم نیستم دگر

از من چه مانده است از آن تک درخت باغ
جزیک دل شکسته و یک روح دربه در

هیزم شکن چه دیررسیدی نگاه کن!
دختر شکسته است مرا از تو زودتر

سروی که در مقابل باد ایستاده بود
حالا نگاه کن شده کبریت بی خطر

با موی قهوه ای و تنی لاغر و سپید
در جعبه ای شبیه اتاقی بدون در

ای رهگذر!تو را به خدا این اتاق را
از دختری که یخ زده در شعر ها بخر..

آتش بزن به مغز من و دود کن مرا
ازیاد هام خاطره باغ را ببر

مثل عادت نیستی تا ساده انکارت کنم
تو نفس های منی باید که تکرارت کنم
مقتضای بودنی . یعنی که بی تو نیستم
 زندگی بخشی و باید،عمر ایثارت کنم
بی قراری نیست این بی اختیاری های محض
اینکه باید دائما خود را گرفتارت کنم
عاشقت باشم و تنها عاشقت باشم همین
عاشقی یعنی خودم را وقف دیدارت کنم

دنبال من می گردی و حاصل ندارد
این موج عاشق کار با ساحل ندارد
باید ببندم کوله بار رفتنم را
مرغ مهاجر هیچ جا منزل ندارد
من خام بودم، داغ دوری پخته ام کرد
عمری که پایت سوختم قابل ندارد
من عاشقی کردم تو اما سرد گفتی
از برف اگر آدم بسازی دل ندارد
باشد، ولم کن با خودم تنها بمانم
دیوانه با دیوانه ها مشکل ندارد
شاید به سرگردانی ام دنیا بخندد
موجی که عاشق می شود ساحل ندارد 

ساده باور بودم و ساده فریبم داده ای ..
  تا که دیدی آدمم دزدانه سیبم داده ای ...
با ادا و عشوه و ناز و کرشمه کردنت
 زیرکانه وعده های دلفریبم داده ای ...
در کنار رود جنت در پناه سایه ها
 حس زیبایی به آن حالِ غریبم داده ای ... 
عاشقم کردی که با عشقت زمین گیرم کنی
 در زمین با آتش عشقت لهیبم داده ای ...
زل زدی در چشم من گفتی خداحاظ عزیز
  دست خود را بعد از آن دست رقیبم داده ای .. 

اگرچه دست و دلی سخت ناتوان دارم
تورا نمی دهم از دست، تا توان دارم

سری به مستی نیلوفران صحرایی
دلی به روشنی باغ ارغوان دارم

اگرچه مرده ای، ای عشق! نعش نامت را
هنوز هم که هنوز است بر زبان دارم

چراغ یاد تو را در کجا بیاویزم
کز این کبود نفس گیر در امان دارم؟

میان سینه من آتشی است چون فانوس
اگرچه خواستم این شعله را نهان دارم 

گریه کردم گریه هم این بار آرامم نکرد
هر چه کردم - هر چه - آه انگار آرامم نکرد

روستا از چشم من افتاد، دیگر مثل قبل
گرمی آغوش شالیزار آرامم نکرد

بی تو خشکیدند پاهایم کسی را هم نبرد
درد دل با سایه ی دیوار آرامم نکرد

خواستم دیگر فراموشت کنم اما نشد
خواستم اما نشد، این کار آرامم نکرد

سوختم آن گونه در تب، آه از مادر بپرس
دستمال تب بر نم دار آرامم نکرد

ذوق شعرم را کجا بردی؟ که بعد از رفتنت
عشق و شعر و دفتر و خودکار آرامم نکرد

من پریشانم که راه خانه را گم کرده ام
من پری‌… یا نه، پس از تو شانه را گم کرده ام

می‌گذاری دام پشت دام و من در این قفس
آنقدر ماندم که طعم دانه را گم کرده ام

شمعم اما در خودم خاموش از بس بوده ام
اشتیاق صحبت ِ پروانه را گم کرده ام

آشنا با هیچ کس جز تو نبودم، ناگزیر
رفته‌ام هرجا، دلی بیگانه را گم کرده ام

عاقلی کو تا بترساند مرا از عشق تو؟
من شمار این‌همه دیوانه را گم کرده‌ام 

یک درخت پیرم و سهم تبرها می شوم
مرده ام، دارم خوراک جانورها می شوم

بی خیال از رنج فریادم تردّد می کنند
باعث لبخند تلخ رهگذرها می شوم

با زبان لال خود حس میکنم این روزها
هم نشین و هم کلام کور و کرها می شوم

هیچ کس دیگر کنارم نیست، می ترسم از این
این که دارم مثل مفقود الاثرها می شوم

عاقبت یک روز با طرز عجیب و تازه ای
می کشم خود را و سر فصل خبرها می شوم! 

شانه‌ات را دیر آوردی سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برد

از غزل‌هایم فقط خاکستری مانده به جا
بیت های روشن و شعله ورم را باد برد

با همین نیمه همین معمولی ساده بساز
دیر کردی نیمه‌ی عاشقترم را باد برد

بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت
وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد 

بیا گناه ندارد به هم نگاه کنیم
و تازه داشته باشد بیا گناه کنیم!

نگاه و بوسه و لبخند اگر گناه بود
بیا که نامه ی اعمال خود سیاه کنیم

بیا به نیم نگاهی و خنده ای و لبی
تمام آخرت خویش را تباه کنیم

به شور و شادی و شوق و ترانه تن بدهیم
و بار کوه غم از شور عشق کاه کنیم

و خوش خوریم و خوش بگذریم و خوش باشیم
و تف به صورت انواع شیخ و شاه کنیم!!

و زنده زنده در آغوش هم کباب شو یم
و هر چه خنده به فرهنگ مرده خواه کنیم

برای سر خوشی ی لحظه هات هم که شده است
بیا گناه ندارد به هم نگاه کنیم 

حدّ پروازم نگاه توست بالم را نگیر
سهم‌ام از شادی تویی با اخم حالم را نگیر

راه سخت و سبز بودن با تو را آسان نکن‌
جاده‌های پیچ در پیچ شمالم را نگیر

کیستی‌؟ پاسخ نمی‌خواهم بگویی هیچ‌وقت‌
لذّت درگیری حل سؤالم را نگیر

من نشانی دارم از داغ تو روی سینه‌ام‌
خواستی دورم کن از پیشت‌، مدالم را نگیر

خاطرت آسوده با ببر نگاهم گفته‌ام‌
با همین بازیچه‌ها سر کن‌، غزالم را نگیر

زندگی تنها به من قدر تو فرصت داده است 
بیش از این‌ها خوب باش از من مجالم را نگیر

خسته از یکرنگی‌ام می‌خواهم از حالا به بعد
تا ابد پاییز باشم‌، اعتدالم را نگیر 

تا با تو شدم از همه آزار کشیدم 

رسوایی خود را همه سو جار کشیدم

 ای عشق که دلچسب ترین رنج جهانی 

بسیار کشیدم ز تو بسیار کشیدم

کم ناز خرامیدن آن سرو خریدم 

کم منت این نرگس بیمار کشیدم

حاشا که نسوزد دل سودازدگان را

آهی که من از سینه ی خونبار کشیدم 

پای از گذر کعبه و بتخانه گرفتم 

دست از سر عمامه و دستار کشیدم 

دشمن نشنید آنچه من از دوست شنیدم

کافر نکشید آنچه من از یار کشیدم

 کی راه زلیخا به سر چاه می افتاد 

 من غائله را تا سر بازار کشیدم 

از باغ می برند چراغانیت کنند
تا کاج جشن های زمستانیت کنند

پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

یوسف به این رها شدن ازچاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند

ای گل گمان مبر به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانیت کنند

یک نقطه بیش فرق رجیم و رحیم نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ایست که قربانی ات کنند 

در نگاه تو عشوه میریزند..عطر دربارهای قاجاری.....

شاه بخشیده سرزمینش را..به همین خنده های تکراری

عکست افتاده روی قلیان ها..که بسازند طاق بستان ها....

شاعرانی که در خیابان ها..شب نشین میشنوند انگاری

شعر های بلند تقدیمی..به تو که ابتدای تقویمی....

خنده ات روز جشن ملی..گریه ات هفت شب عزاداری

هر چه در من ستاره بنویسی..دوست دارم دوباره بنویسی....

حتم دار که چشم های تواند..بهترین طرح خویشتن داری

چشم هایت ترانه میخواهند..قصه ی عاشقانه میخواهند....

من به یاد تو بال میگیرم..قدمی سوی من که برداری

دیدن لبخند آنهایی که رنج می کشند

از دیدن اشک آنها دردناک تر است... 

از کوچه پرسیدم نشانت را نمی دانست

آن کفشهای مهربانت را نمی دانست

رنجیده ام از آسمان ، قطع امیدم کرد

دنباله ی رنگین کمانت را نمی دانست

اینگونه سیب سرخ هم از چشمم افتاده ست

شیرینی اش ، طعم لبانت را نمی دانست

قیچی شدم ، بال و پرم را یک به یک چیدم

ســـَمت ِ وسیع ِ آسمانت را نمی دانست

لای ورقها ، نامه ها ، دفترچه ها گشتم

حتی کتابی داستانت را نمی دانست

ساده می گویم عزیزم دل بریدن ساده نیست
چشمهای مهربانت را ندیدن ساده نیست

از زمان رفتنت خورشید را گم کرده ام
ناله های ابر را هر شب شنیدن ساده نیست

قلب تو پر بود از ماه و هزاران پنجره
ماه را از پشت یک دیوار دیدن ساده نیست

بوسه هایت دلنشین و خنده هایت دلفریب
طعم تلخ این جدایی را چشیدن ساده نیست

باز هم آمد بهار اما هوا افسرده است
آه از دست زمستان هم رهیدن ساده نیست

قلب من آتش گرفت از دوریت باران من
از دل این آتش سوزان پریدن ساده نیست

پادشاه قصر قلبم حکمران با شکوه
ساده دل دادم ولی این دل بریدن ساده نیست

گاهی باید با تمام وجود زنانگیت را خرج کنی

گاهی باید با تمام وجود مردانگیت را خرج کنی

نه در تخت خواب

در مشکلات

در باهم بودنها

در کوتاه امدن ها

در روزگار سردو گرم

در ادامه راه حتی پیاده

آن موقع هست که میتوانی به زنانگیت افتخار کنی

آن موقع هست که میتوانی به مردانگیت افتخار کنی

- 

اصلاً قبول حرف شما، من روانی‌ام
من رعد و برق و زلزله‌ام؛ ناگهانی‌ام

این بیت‌های تلخِ نفس‌گیرِ شعله‌خیز
داغ شماست خیمه زده بر جوانی‌ام

رودم؛ اگر چه بی‌تو به دریا نمی‌رسم
کوهم؛ اگر چه مردنی و استخوانی‌ام

من کز شکوه روسری‌ات کم نمی‌کنم
من، این من غبار؛ چرا می‌تکانی‌ام؟

بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز
این سر که سرشکست? نامهربانی‌ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست
از بعد رفتنت گل ابروکمانی‌ام

شاعر شنیدنی است ولی دست روزگار
نگذاشت این که بشنوی‌ام یا بخوانی‌ام

این بیت آخر است، هوا گرم شد؛ بخند
من دوست‌دار بستنی زعفرانی‌ام
 

روز گرسنگی سرمان را فروختیم
نانی نبود، خنجرمان را فروختیم

چون شمع نیم مرده به سوسوی زیستن
پس مانده های پیکرمان را فروختیم

از ترس پیر کش شدن ریشه ای کثیف
صد شاخه ی تناورمان را فروختیم

غیرت نبود تا بزند پشت دست حرص
ما کودکانه باورمان را فروختیم

در چشم گرگ خیره مشو ای پدر که ما!
پیراهن برادرمان را فروختیم

دروازه باز و بسته چه توفیر میکند
وقتی نگاه بر درمان را فروختیم

 

خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید
و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید

رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست
چه سروقت مرا هم به سر وعده کشید

به کف و ماسه که نایاب ترین مرجان ها
تپش تبزده نبض مرا می فهمید

آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد
مثل خورشید که خود را به دل من بخشید

ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم
هیچکس مثل تو ومن به تفاهم نرسید

خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید

من که حتی پی پژواک خودم می گردم
آخرین زمزمه ام را همه شهر شنید

ماه خندید به کوتاهی شور و شعفم
دست بردم به تمنا و نیامد به کفم

کشش ساحل اگر هست، چرا کوشش موج؟
جذبه دیدن تو می‌کشد از هر طرفم

راه تردید مسیر گذر عاشق نیست
چه کنم با چه کنم‌های دلم بی هدفم؟

پدرانم همه سرگشته‌ی حیرت بودند
من اگر راه به جایی ببرم ناخلفم

زخم بیهوده نزن، سینه‌ام از قلب تهی‌ست
بهتر آن است که سربسته بماند صدفم
 

تا ذره ای ز درد خودم را نشان دهم

بگذار در جدا شدن از یار جان دهم

همچون نسیم می گذرد تا به رفتنش

چون بوته زار دست برایش تکان دهم

دل برده از من آنکه ز من دل بریده است

دیگر در این قمار نباید زیان دهم

یعقوب صبر داشت و دوری کشیده بود

چون نیستم صبور چرا امتحان دهم

یوسف فروختن به زر ناب هم خطاست

نفرین اگر تو را به تمام جهان دهم
 

به رغم آتش آن چشمهای جذابه
                      ز عشق همنفسی خواستم نه همخوابه!

               عجب زمانه ظاهر پسند نامردی است
                               کشیده مردم رو راست را به صلابه

سیاوشانه ز آتش گذشته ام ، اما
         دو قطره اشک نیامد به چشم سودابه

                                     صدا زدم مگر اسباب پاک بودن چیست؟
                                         ز حجره سر به در آورد شیخ،

                                                     ـ آفتابه. 

شب های درازی بی عبادت چه کنم

طبعم به گناه کرده عادت چه کنم

 گویند غفور است و گنه میبخشد

گیرم که ببخشد ز خجالت چه کنم

 

از دست عزیزم چه بگویم؟ گله ای نیست!

گر هم گله ای هست، دگر حوصله ای نیست!

سرگرم به خود زخم زدن در همه عُمرم

هر لحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست

دیری است که از خانه خرابان جهانم

بر سقف فرو ریخته ام چلچله ای نیست

در حسرت دیدار تو آواره ترینم

هر چند که تا منزل تو فاصله ای نیست!

آدمک خسته شدی از چه پریشان حالی?! 
پاسی از شب که گذشت است چرا بیداری?! 

آن دو چشم پر غم را به کجا دوخته ای
دلت از غصه سیاه است چرا سوخته ای 

تو که تصویر گر قصه ی فردا بودی
تو که آبی تر از آن آبی دریا بودی 

آدمک رنگ خودت را به کجا باخته ای
کاخ امید خودت را تو کجا ساخته ای 

آخرین بار که بر مزرعه من باریدم
روی دستان تو من شاپرکی را دیدم

تو چرا خشک شدی او چرا تنها رفت
من که یک سال نبودم چه کسی از ما رفت 

این سکوتت که مرا کشت صدایی تر کن
این منم آبی باران تو مرا باور کن

باور از خویش ندارم که چنین می بارم
بگذر از این تن فرسوده کز آن بیزارم

نه دگر بارش تو قلب مرا سودی هست
نه برای تب من فرصت بهبودی هست

آنکه پروانه شدن را ز من آموخته بود
دلش انگار به حال دل من سوخته بود

شاپرک رفت ، دلی مرد ، عزا بر پا شد
رفت و انگار دلم مثل خدا تنها شد

آری این بود تمام من و این بیداری
جان باران چه شده از چه پریشان حالی

برو که آدمکی منتظر باران است
او که با شاپرک قصه ی ما خندان است

من و این مزرعه هم باز خدایی داریم
در پس کوچه ی شب حال و هوایی داریم
 

به حباب نگران لب يك رود قسم

و به كوتاهي آن لحظه شادي كه گذشت 

                            غصه هم خواهد رفت

آنچناني كه فقط خاطره‌اي خواهد ماند 

              لحظه‌ها عريانند 

          به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز  

                             تو به آينه نه آينه به توخيره شده ست  

تو اگر خنده كني

                     او به تو خواهد خنديد

                  و اگر بغض كني

                               آه از آينه دنيا كه چه‌ها، خواهد كرد 

        گنجه ديروزت

        پر شد از حسرت و اندوه و چه حيف 

                    بسته‌هاي فردا 

                 همه اي كاش اي كاش 

        ظرف اين لحظه 

و ليكن خاليست

                    ساحت سينه پذيراي چه كس خواهدبود

  غم كه از راه رسيد 

                                در اين سينه بر او باز مكن 

                                           تاخدا 

                        يك رگ گردن باقيست!!! 

            تا خدا مانده،

به غم وعده اين خانه مده 

اگر گاهی ندانسته،به احساس تو خندیدم

ویا از روی خودخواهی،فقط خود را پسندیدم

اگر از دست من،در خلوت خود گریه ای کردی

اگر بد کردم و هرگز به روی خود نیاوردی

اگر تو مهربان بودی و من نامهربان بودم

برای دیگران سبز و برای تو خزان بودl

اگر زخمی چشیدی گاه گاهی از زبان من 

اگر رنجیده خاطر گشتی از لحن بیان من

"صمیمانه دعایم کن حلالم کن حلالم کن"

دختره به پسر گفت : من قشنگنم؟ پسره گفت: نه

دختر از پسر پرسيد : مي خواي تا هميشه پيشت باشم؟ پسر گفت: نه

دختر به پسر گفت : اگه من يه روز تركت كنم گريه مي كني؟ پسر گفت : نه

 دختر گريه كرد  خواست بره كه پسره دستشو  گرفت گفت:

 به نظر من تو قشنگ نيستي،لهه ي زيباي هستي

 من نمي خوام پيشم باشي ،نيازمه تا آخر عمر با من بموني

 اگه يه روز تركم كني گريه نمي كنم ، ميميرم

............ 

کجا رهات کنم بری عزیزم یه ذره فکر آبروی من باش

هزار تا آرزو داری میدونم بمون و تنها آرزوی من باش

*

کجا رهات کنم تو این شلوغی کی ماهی شو میندازه توی دریا

درسته تنگ زندگیم کوچیکه دوست دارم ولی به قدر دنیا

*

نمی تونم دست و پاتو ببندم غزالی و طبیعتت رمنده س

جون به جونت کنم یه روز میپری پرنده هر کارش کنی پرنده س

*

تو ماهی من چکار کنم بفهمی زیادی واسه رو زمین نجیبی

ساده میای ساده میری تو این شهر خدا کنه بو نبرن غریبی

*

دوره ی عاشقونه ها گذشته اونا که میشناختی حالا تو خاکن

یه بار نبندی دل به هر که دیدی خیال نکن تموم عشقا پاکن

*

زیادی قصه ها رو باور داری یهو برات بساطی راه نندازن

ازکجا معلوم تو زلیخا بشی نرن یهودا رو به چاه نندازن

*

خداکنه اون قسمی که خوردی جلوی دل کندنتو بگیره

یه جور نشه که با شکستن من شر قسم دامنتو بگیره

*

من دیگه حرفامو زدم پرنده همیشه پنجره م برا تو بازه

اگه یه روز اومدی من نبودم حلقه ی نقره زیر جانمازه

*

چیزی که قابلت باشه ندارم مهر تو جونمه فدات میکنم

اگه بمونی قدمت رو چشمام اگه نموندی ام دعات میکنم

تو در دشت دلم آشوب کردی

                                      به لبخندی مرا مغلوب کردی

 گل نازک خیال زود رنجم 

                                               تو صاحب اختیاری خوب کردی 

چیزی ازم نمونده

جز این نگاه آخر

یه عکس و یک نشونه

یه انتظار یه باو

چیزی برام نذاشتی

یه انتخاب به اجبار 

اونم گذشتن از توست برای آخرین بار

چیزی برام نمونده 

من موندمو یه دفتر 

اونم پر از خاطره ست 

پر شده با چشم تر

چیزی دیگه ندارم

هدیه کنم به چشمات 

فقط دوستم داشته باش

برو خدا به همرات !

         از تولد تا مرگ لرزانیم چونان برگ...........بگذار بگذرد این رویا

چ-اگر عاشق کسی هستید بخاطر اینکه یک شب نمی توانید بدون او سر کنید این عشق نیست شهوت است

-اگر عاشق کسی هستید بخاطر اینکه دوستتون داره این عشق نیست عقده حقارت است

-اگر عاشق کسی هستید بخاطر اینکه فکر می کنید با ترکش احساساتش را جریحه دار می کنید این عشق نیست ترحم است

-اگر عاشق کسی هستید بخاطر اینکه در هر چه دارید شریکید این عشق نیست رفاقت است

اما

اگر درد کسی را بیش از خودش احساس کردید و اشک ریختید این همان عشق است

سلام امروز یه اتفاق خیلی قشنگ افتاد

من دو تا همستر داشتم امروز 5تا نی نی دنیا اوردن شدن 7تا